Pierwodruk: PRÓBY. Nieregularnik Filologiczny. Pismo studentów Wydziału Filologicznego Uniwersytetu w Białymstoku, 2019, nr 5, ss. 71-72.

Częstotliwość obecności Leszka Mądzika i jego Sceny Plastycznej KUL w Białymstoku być może nie oszołamia, ale trudno wyobrazić sobie duże polskie miasto, mające wielkie ambicje kulturalne, a i spory potencjał, by nie zabiegało o zaprezentowanie tego niezwykłego artysty własnej publiczności. Białystok nie przegapił swojej szansy.

Ponad trzydzieści lat temu, w połowie lat 80., ówczesna Scena Propozycji Teatru Dramatycznego im. Aleksandra Węgierki zaprosiła Scenę Plastyczną KUL z Wilgocią. Takiego przedstawienia białostocczanie wcześniej nie widzieli. Szczęśliwcy, którym udało się zobaczyć Wilgoć, z pewnością zachowali ten spektakl w pamięci. I pewnie niejeden teatroman zmienił optykę patrzenia na sztukę teatru, odtąd widzianą już nie tylko przez pryzmat gry aktorskiej czy lalkowej, ale oczyma malarza światła, wizjonera, omijającego słowo, a mimo to trafiającego precyzyjnie do wyobraźni i emocji odbiorców.

            Później już tylko dwukrotnie Mądzik pokazywał swoje przedstawienia w Białymstoku, zawsze w ramach Dni Sztuki Współczesnej, jednej z najważniejszych podlaskich imprez kulturalnych organizowanych przez Białostocki Ośrodek Kultury. W 1995 oglądaliśmy Szczelinę, w 2011 – Przejście. Te trzy tytuły dały jednak szansę na poznanie stylu Leszka Mądzika, jego fascynującej wyobraźni, uruchamiającej nieoczekiwane przestrzenie piękna, ale i  pokory w opowiadaniu o najtrudniejszych momentach ludzkiego życia.

            Kilkakrotnie Leszek Mądzik dzielił się z białostocką publicznością swoimi pracami scenograficznymi, fotograficznymi i graficznymi. W różnych przestrzeniach miasta pokazywano zdjęcia z jego spektakli, zdjęcia autorskie (m.in. Faktura ziemi), a nawet elementy scenografii z przedstawień Sceny Plastycznej KUL.

            Najściślejszą współpracę na Podlasiu podjął jednak z lalkarzami. Był autorem scenografii do Inkwizytora wg Braci Karamazow Fiodora Dostojewskiego wyreżyserowanego w Białostockim Teatrze Lalek przez Wojciecha Kobrzyńskiego (prem. 13 X 2007). Zdjęcie z tego spektaklu pojawiło się na okładce albumu Leszek Mądzik. Teatr, scenografia, warsztaty, fotografia, plakat / theatre, stage design, workshops, photography, poster (Wydawnictwo Jedność, Kielce 2008). Dłuższą współpracę podjął z białostockim Wydziałem Sztuki Lalkarskiej warszawskiej Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza. Tu wykładem inauguracyjnym otworzył rok akademicki 1999/2000. Mówił o swoim teatrze. Wypowiedział chyba po raz pierwszy słowami swoje artystyczne credo. To było niezwykłe wystąpienie. Mądzik łączył słowa w tak zaskakujące i nieoczekiwane konteksty, że budował nowy język, podobnie jak tworzył nowy teatr malując na scenie niezwyczajne obrazy.

            W kilka lat później, po serii warsztatów ze studentami, przygotował spektakl dyplomowy studentów Wydziału Sztuki Lalkarskiej. Były to Warstwy z muzyką Arvo Pärta i Pawła Serafińskiego (prem. 9 I 2005). Warto też może na koniec przypomnieć, że Leszek Mądzik posiada dyplom magisterski kierunku reżyserskiego białostockiego Wydziału Sztuki Lalkarskiej, a jego praca dyplomowa, będąca autorskim opisem zrealizowanych na Scenie Plastycznej KUL spektakli, jest niezwykłą, literacką wypowiedzią tego „milczącego” artysty o swoim dziele.